| -Քեզ կըմնա միշտ օտար Նաիրական իմ հոգին Եվ թախիծն այս անդադար , Եվ տրտունջը հին։ Ոչ քարերը դարավոր, Ոչ գրերն ավեր Չեն պատմի քեզ վիշտը խոր Եվ երկունքը մեր։ Ու զանգերն այն լալագին Մեռնող իմ երկրում Չեն հուզելու քո հոգին Տխրությամբ անհուն։ Եվ խնջույքում, հրով հին Երբ կարմիր խնդա,— Չես զգա, որ մեր գինին Մեր արյունն է դա… |
Read this next