Պատմության գլխավոր հերոսը Օձավան շատ սովորական տղա էր, բայց, երբ սկսեց զբաղվել բոքսով նրա կյանքն ամբողջովին փոխվեց։
Նա տանել չէր կարողանում Աոկի անունով տղային։ Այս տղան շատ բաց և էքստորվերտ էր ։Նա կարողացել էր բոլորին ներշնչել որ նա լավ և բարի մարդ է,բայց այդպես չէր
Օձավան կարողացել էր ճանաչել Աոկիի իրական դեմքը և այդ պատճառով էլ նրանք թշնամի են։
Մի դեպքից հետո տղաների միջև վեճ ծագեց և Օձավան հարվածեց Աոկիին, բնականաբար կարելի է ենթադրել, որ այդ հարվածը չպետք է անպատասխան մնար , բայց այդ պահին Օձավան չհասկացավ այդ։ Սարսափելի դեպք պատահեց. Մացումոտոյի անունով համադասարանցին իրեն գցել էր գնացքի տակ։ Այս միջադեպը, կարծես թե ուղակի պետք է բոլորի կողմից դժբախտ պատաար մնար բոլորի հիշողություներում,բայց ոչ Օձավանի
Հասել էր այն պահը, երբ Օձավան պետք է պատասխան տար իր հարվածի համար։ Աոկին կարողացել էր այնպես ներկայացնել պատմությունը, որ այլևս, ոչ ոք չէր հավատում Օձավային և հակառակ համոզելն էլ անիմաստ էր։ Սա էր ամբողջ պատմությունը, սակայն այս դեպքից հետո Օձավան այլևս չէր կարողանում վստահել մադրկանց և հավատալ նրանց, չնայած, որ ուներ ընտանիք, երեխա և այդ ամենը առանց վստահության անհնար է։ Այս պատմության ամենագլխավոր միտքն այն է, որ հասարակությունը շատ հեշտ է հավատում և վստահում Աոկիի նման մարդկանց ամեն ասածին։ Հասարակությունը չի ցանկանում երկար մտածել այն ամենին ինչ նրան ներկայացնում կամ ասում են, այլ լուռ հետևում է այդ խոսքերին և չի ցանկանում ոչինիչ ասել։ Հասարակությունը լուռ մադրկանց խումբ է, ով ցավոք չունի իր կարծիքը այլ հետևում է այն ամենին, ինչ մցնում են իրենց գլուխները։ Իսկ ինչ վերաբերում է վերնագրին, ապա կարծում եմ, որ շատ լավ ընտրություն է և ամբողջովին ներկայացնում է հասարակության խնդիրը։